Χρυσός, ασήμι, ορείχαλκος, λαμαρίνα, σκουριά…. Στα μάτια και στα χέρια του καλλιτέχνη αψηφείται η υλική τους διάσταση. Μετουσιώνονται… σχεδόν σε έμψυχες μορφές… άλλοτε σαν αγέρωχα, αφηνιασμένα άλογα καλπάζοντας προς το μέρος σου και σαν ασυναίσθητα να κάνεις ένα βήμα παρακεί για να περάσουν, άλλοτε σαν πουλιά που ξεπηδούν ορμητικά γύρω σου με βλέμμα στραμμένο στον ουρανό, στο φως…. Σ’αυτό το φως που στους πίνακες του καλλιτέχνη ταυτόχρονα λαμποκοπά και σκοτεινιάζει, αστράφτει προτού χαθεί με μια μυστικοπάθεια  πίσω από τις μορφές για να προβάλλει ξανά σε μια γωνιά του πίνακα εκεί που δεν περίμενες να είχε κρύψει ο καλλιτέχνης άλλες εκπλήξεις με  τις πινελιές του. Κι έπειτα είναι κι αυτή η νέα τεχνική στο μέταλλο, αυτό που ο καλλιτέχνης  ονομάζει ‘έμψυχο εν δυνάμει χρώμα’.  Μια τεχνική  που από τη μία του δίνει ζωή και την ίδια στιγμή το διαβρώνει με μια παλαίωση που θα προδίδει την ιστορία του στο χρόνο.  Είναι ίσως εμφανής εδώ ο επηρεασμός του καλλιτέχνη από την ιδιότητά του ως συντηρητή αρχαιοτήτων και έργων τέχνης και άρα διάχυτος και ο σεβασμός του στη διαχρονικότητα του έργου του.

Πορεία στο χρόνο έχει όμως πάντα και η εξέλιξη του καλλιτέχνη.  Θητεύοντας δίπλα στον καταξιωμένο ζωγράφο Παναγιώτη Τούντα, αποκτά πρώτιστα ζωηρό ενδιαφέρον για τα πρόσωπα και τις μορφές   και καταγίνεται με αυτό. Αρχική πηγή έμπνευσης αποτέλεσαν μυθικά και ιστορικά  πρόσωπα από την αρχαία ελληνική ιστορία και μυθολογία τα οποία κατάφερε ο καλλιτέχνης να εκφράσει με μια καινούρια διάταξη σχημάτων και στοιχείων πάλι πρωτότυπων στη σύλληψη, όπως οι αρχέγονοι ήλιοι και οι κρυφές αναδυόμενες μορφές. Παίζοντας έτσι με τις σκιές και τα χρώματα οδηγήθηκε σε πρώιμους πειραματισμούς με μεικτές τεχνικές, στο πάντρεμα υλικών και τεχνικών με καινοτόμες συλλήψεις όπως οι μεταλλικές απεικονίσεις  με τις πατίνες.

Αφήνουν άφωνο τελικά όποιον ενασχολείται με την τέχνη  το ποιοι και πόσο ανεξάντλητοι μπορεί να  είναι οι τρόποι έκφρασης νέων σπινθηροβόλων καλλιτεχνών. Και η τέχνη για άλλη μια φορά στα χέρια τους  μεγαλουργεί και εξυψώνεται.